Een vooruitblik naar oktober in KIOSK: ‘kunst als een soort van idiosyncratische leerschool.’

https://kiosk.art/nl/toekomststraat-47

https://www.getouw.be/grond-te-koop

https://www.gemeentemol.be/activiteitendetail/123225/2/heimat-fase-2-de-verderzetting

Op uitnodiging van de Sint-Gorikshallen ging het T.I.C. aan de slag op het grondgebied van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest, en poogde aan de hand van tien op protocollen gebaseerde fotografische acties vraagstukken over digitale fotografie en hedendaags erfgoed te visualiseren. Het resultaat is een tijdelijke collectie van meer dan 300.000 digitale beeldbestanden en een projectieduur van meer dan 40 uur.

De tien projectoren in de kelders van de Sint-Gorikshallen ontsluiten voor de eerste en enige keer deze collectie.
Informatie: http://sintgorikshallen.be/event/akkasie-10-actions-photographiques/

Casper Burghgraeve schreef een artikel over De mentaliteit is van plastiek (1.19.) voor de eerste editie van het nog jonge tijdschrift Nar.
Meer info: https://www.facebook.com/narmaga

20.T.1.
As part of Art/Research International Vol. 5 No. 1 (2020): Encountering Artistic Research Practices: Analyzing their Critical Social Potentialities I wrote a review of the project “Scenes (cour jardin)” by the artist Karel Verhoeven.

https://journals.library.ualberta.ca/ari/index.php/ari/article/view/29525/21953

19.B.3. Point-and-shoot (straat)

Een camera is een apparaat, een stuk speelgoed dat het denken simuleert. Een camera is een apparaat dat wordt aangestuurd door een functionaris, een fotograaf, een iemand die probeert beelden op te laden met betekenis. Een fotograaf sluipt, ligt op de loer, wordt gedreven door instincten en disposities. In de fotografische handeling “doet het apparaat wat de fotograaf wil en de fotograaf heeft te willen wat het apparaat kan.” Het wel en wee van mikken en schieten, het fotografisch gebaar als een jachtbeweging waarbij fotograaf en apparaat vervloeien in een ondeelbare functie. Met als uiteindelijke prooi, het vastleggen van nieuwe constellaties, nog nooit voorheen geziene situaties, het onwaarschijnlijke, informatie.

Zie ook Vilém Flusser: ‘Een filosofie van de fotografie’, en in het bijzonder hoofdstuk 4: ‘De geste van het fotograferen.’

Verborgen veldbloem. Veilige vrijhaven. Verhandelbaar vastgoed. Wat de Wasserij der Vlaanderen precies is valt niet in één term te vatten. De interpretatie van de functie die het complex in de buurt inneemt hangt altijd af van degene die de uitspraak formuleert. Nu het einde van de Wasserij in haar huidige vorm in zicht is, geeft Waterzooi met deze expo een forum aan de kunstenaars die er in de voorbije jaren een artistieke thuis vonden. Een plek die hen niet enkel in staat stelde om hun praktijk uit te oefenen en verder te ontwikkelen, maar die gaandeweg ook meer en meer een inspiratie en bron van ideeën werd.

Daarom verbeeldt het werk van Lena & Ella Vandenbussche, Jakob Van den Broucke en Nico Van den Borre dat hier tentoongesteld wordt de specifieke, productieve relatie die ze tijdens hun officieuze residentie in de Wasserij der Vlaanderen met de locatie hebben opgebouwd. Van abstracte reflecties over de status van het atelier en de constitutieve kracht die een geofficialiseerde ruimte heeft om ‘kunst’ te maken van alledaagse handelingen tot poëtische interventies die de fysieke, ruimtelijke kwaliteiten van de Wasserij speels herinterpreteren en nostalgisch-satirische beelden die de bitterzoete eindigheid van de locatie evoceren: de Wasserij der Vlaanderen staat impliciet of expliciet centraal in de werken die in deze ad hoc expositieruimte vertoond worden.

Zo is de expo aan de ene kant een concreet eerbetoon aan de weerbarstige Wasserij, die zich keer op keer wist te behoeden voor de herbestemming die haar al jaren boven het hoofd hangt. Een dankwoord in artistieke daden die minstens een fractie van het utopische potentieel vastlegt die de locatie zo lang betekende voor haar bewoners. Aan de andere kant vormt de expo een uitdaging en een uitnodiging om naar een nieuwe Wasserij op zoek te gaan. Een tastbare getuigenis van de mogelijkheden en onschatbare waarde die een schijnbare industriële woestenij kan hebben.

Tekst door Florian Vanlee
Evenement: https://www.facebook.com/events/395359461125259/

1.19.
‘De mentaliteit is van plastiek’ has been selected for the exhibition Photobook Belge at Fomu Antwerp. The section ‘Recent Publications’, a selection of Belgian photobooks that were published after April 2018, will be on display from 28/06/2019 until 06/10/2019.

Evenement: ://www.fotomuseum.be/tentoonstellingen/Photobook_Belge.html

19.B.6. Where is the artist?

In April 2019, a team of 20 international artists from The Netherlands, Belgium, UK and Macedonia gathered in Bruges to think about the role of art and the artist in smaller cities. “Where is the artist?” is one of the artworks resulting from this gathering. Based on the famous “Where is Waldo?” concept, the work is inspired by two sociological characteristics of Bruges. One: the fact that a lot of young artists that grew up in smaller cities like Bruges eventually move to cities that are being perceived as more artistically relevant. Two: one of Bruges’ essential characteristics, its mass tourism. In consequence posters were spread out in the city and flyers were handed out on the market square.

A collaborative effort by: Jakob Van den Broucke, Viktor Van Hoof and Alice Gompels

1.19.
‘De mentaliteit is van plastiek’ is now on the Belgian Platform For Photobooks, an online space dedicated to contemporary photobook culture in Belgium and abroad. Through articles, interviews, an online book catalogue and offline events, it aims to inform, but also to engage and inspire a growing photobook community.

At its core, what is your work about? How would you describe it?
My work is an attempt to blend sociology with photography and text. In making and analysing imagery I explore an interest in the process of making art, the concept of objectivity versus subjectivity and the construction of meaning in general. I’m engaged in a constant search to adopt systems in order to organise all interesting things crossing my path. A system can be really simple: a concept, form, colour or method. This allows me to make decisions and express these ideal constructs in their most suitable form – the system then is just an excuse to make work. Until now this has predominantly resulted in photographic images and text, but my practice is open to include performance, installations and sculpture. All things considered, at its core my work is all about having silly ideas and engaging them very seriously.

What is its starting point and statement?
I once read a quote by Wolfgang Tillmans going, “Your eyes are free and you are free to use them. And the real work is the act of transforming it in your mind.” There’s so much to see, and so much imagery begging for our attention in everyday life… But how can one cope with this abundance of stimuli? Although photography is noted for its realism, it’s undeniably ambiguous in its nature. As an image, a photograph is always a constructed depiction of reality remaining open to interpretation. In addition, photography is a highly democratic medium: it’s all around us, easily accessible and rather cheap to distribute. Text offers me some possibilities that imagery is never able to deliver, since it enables a guided form of abstract thinking. Interesting opportunities for juxtaposition then arise by combining texts and images. Words guide the way we think, and in its turn images also guide our thought process. So in trying to make connections between the realm of theoretical abstraction and the particular reality captured in a photographic image I try to interpret things in a way that hopefully makes sense.

Can you talk to us about your approach in general?
Photography for me is rather an attempt to understand than to inform. By “going outside” and “staying inside”, I observe and capture the world surrounding me and try to make sense out of it sitting behind my desk. In a way this practice resembles that of a social scientist who assembles data in the field, and abstracts theory in his or her office. These explorations range from reading an essay by Zygmunt Bauman to watching an episode of F.C. De Kampioenen, or walking past a bouquet of fake flowers in a bin. Through photography and note-keeping, I keep myself continuously busy by building an archive of text and imagery. The next steps consist in contemplating, organising and re-organising my archive, leading me to develop plans for a series or an autonomous work.

What characterises your work?
Ideally my work presents itself as an open entrance with the possibility of a deeper dive. This comes in two layers: the first is characterised by accessibility and humor, while the second aims to contemplate and reference. How far one goes is up to the spectator willing to take the dive. In order to achieve this dual purpose I’m pleased to take the considered risk to not be fully understood, because in the end it’s all about trying to make art and having fun while doing it.

How did you work on your latest project and first ever book, de mentaliteit is van plastiek, from start to finish?
My professor in cultural sociology once told me, “Books? You shouldn’t read books, you should be writing them!” These wise words convinced me to do so. Intrigued by the phrase “the mentality is plastic” – confided to me by a complete stranger during a hazy night out – these simple yet enigmatic words became the starting point for a visual and conceptual investigation which is now bundled in a self-published book: de mentaliteit is van plastiek. I initially used the phrase as a guiding principle to make a thematic selection of my photographic archive, but I quickly began supplementing existing work with new images. When these photographs later gradually started relating to quotes, strands of texts and social observations, what began as an artistic exercise slowly developed into an in-depth and structured exploration of the mysterious statement. As a result, words and images now interlinked in a perpetual flux, offering endless takes on the elusive concept while never fully conceding to either the word or the image. Along with the book I also wrote a sociological appendix. The article is the result of a search for rendering the sociological reflection and imagination meandering the book. In the article I turn to a discussion on auto-ethnography and use it to investigate my experience of making the book. What especially drew me into auto-ethnography is its emphasis on reflection, subjectivity and personal experience in combination with social scientific methodology. Conceived as a whole, the book and the appendix include both the process and product of the project de mentaliteit is van plastiek.

What series and / or project are you currently working on?
My long-term project is a series of self-portraits taken on interim jobs. Besides this, I’m currently focussing on finalising several autonomous works wherein different methods of combining text and photographic imagery are explored. In the near future I also want to organise an exhibition in my hometown Meerhout. The plan is to collaborate with heimat-colleagues, exploring the concept of heimat through photography and film. Furthermore I’m always on the look-out for new opportunities for collaboration. So, if you’re up for doing something fun, call 0470069618.

Who would you say was instrumental in shaping your artistic practice?
Firstly, I would say that instrumentality is plastic. Secondly, I would say visual artists like John Baldessari, Hans Eijkelboom, Wolfgang Tillmans and Martin Parr have been very important for me. Then there are sociologists like Rudi Laermans, Zygmunt Bauman, Erving Goffman and Bruno Latour.  Other personal heroes are Pepijn Lanen, Jerry Hsu, Ton Lebbink, Riff Raff, Spooky Black and Sam Gooris. Yet what I find especially intriguing about an artist like Theo Van Doesburg is that his oeuvre combines the expression of very different, and often conflicting ideas, through the use of varying practices. While Van Doesburg is most noted for his theoretical and painterly contributions to De Stijl, he also wrote novels and poems, and made dadaistic works under the moniker of I.K. Bonset. This varied practice is something I hold to be true for myself: it’s not because I take photographs that I’m only allowed to create photographic work.

What are the challenges you face as an artist working in Belgium today?
Since I don’t have a driver’s license, the challenge for me is to get around by public transport and bike.

On a more personal note, how does your everyday inform your work?
Investigating the everyday is everything to me. I’m always on the hunt for inspiration to make work or reorganise my thinking. This can come from seeing and experiencing things on an ordinary Tuesday, or from reading passages in books on art or sociology. Making pictures and writing texts happens in between all of this. So my work is very much an everyday thing.

And more: http://thewordmagazine.com/art/portfolio-reports/text-enables-a-guided-form-of-abstract-thinking-jakob-van-den-brouckes-inaugural-leap-into-self-publishing-and-plasticity/

1.19. De mentaliteit is van plastiek

Wed 23.01 → 18:00-…
Program:
20:30 → Reading of ‘de mentaliteit is van plastiek’
21:30 → Presentation of the article “Autoethnography: Subjectivity and experimental strategy in the social sciences”
Music provided by Maurice Goossens and Lee Scratch Gerry

At the end of 2017, sociologist/photographer Jakob Van den Broucke embarked on a project without a particular end in mind. Intrigued by the phrase ‘The mentality is plastic’ confided in him by a stranger, these enigmatic words became the starting point for a visual and conceptual investigation now bundled in the self-published book ‘de mentaliteit is van plastiek’ (2019). Guided by those words, he made a selection from his archive, which he quickly supplemented with associating images, poems, strands of texts and social observations in order to re-imagine and explore the quote thoroughly. The book offers different interpretations on the elusive concept, never fully conceding to either word or image.

While working on the book, Van den Broucke’s artistic process became subject to scientific self-reflection, leading him to approach his project from a sociological perspective. Questioning his role as a creator, his training as a sociologist offered a framework to critique distinctions between sociological and artistic representation, between the merits of objectivity and subjectivity. Consequently, the autoethnographic dimension of his work highlights the self-reflection and academic writing colliding with valuing experience and spontaneous evaluation. The article “Autoethnography: Subjectivity and experimental strategy in the social sciences” discusses the continuities between artistic and traditional research practice as well as the theoretical and epistemological underpinning of autoethnography. While complementary to the book and stressing its sociological reflections, the essay does not provide answers, nor does it explain hidden truths. 

All three dimensions are brought to attention during the evening. The exhibition accentuates the associative approach of the project, combining images, spoken word and written text. The article is presented to comment on the practice of autoethnography and its relevance to the project. 

Credits:
Author: Jakob Van den Broucke
Title: de mentaliteit is van plastiek
Appendix: “Autoethnography: subjectivity and experimental strategy in the social sciences”
Self-published by Jakob Van den Broucke and Topo Copy
Introduction text by Florian Vanlee
In cooperation with Gouvernement, Leontien Allemeersch, Alles Kan and Topo Copy
Evenement: http://gouvernement.gent/event/book-presentation-de-mentaliteit-is-van-plastiek/
https://www.facebook.com/events/509355809572724/?notif_t=plan_user_joined&notif_id=1545139913594730
Documentation: http://jakobvandenbroucke.be/de-mentaliteit-is-van-plastiek/

In een stedelijke context is herbestemming een fundamenteel ambigue term. In een dichtbevolkte stadskern met een onverzadigbare honger naar ruimte bieden leegstaande industriële sites welkome mogelijkheden tot vernieuwing, uitbreiding en verbetering op maat van de buurt. Unieke schaal en locatie wekken echter vaak de interesse van projectontwikkelaars wiens belangen niet noodzakelijk overeenkomen met die van de omgeving. Herbestemming wordt zo vaak een proces van overstemming, waarbij de wensen van weinigen primeren op die van velen.

Tijdens de expositie van Waterzooi wordt de site van de leegstaande Wasserij Der Vlaanderen kortstondig herbestemd voor en door buurtbewoners. Zonder daarbij het huidige gebruik van de site te verstoren is haar bestemming kortstondig die van expositieruimte voor een stadsdeel dat doorgaans niet op de Gentse cultuuragenda voorkomt. De verzamelde werken tonen dat artistieke objecten geen nood hebben aan steriele musea of statige sokkels om als kunst gezien te worden, en formuleren door hun organische inpassing in de ruimte een potentiële bestemming voor de Wasserij Der Vlaanderen.

Stan Auwers, Joris en Jade Kerremans, Hommage #2
Geïnspireerd door de architectuur van een postmoderne woning op de Dendermondsesteenweg staat Hommage #2 in een directe dialoog met de Heerniswijk. Zonder in relativisme of satire te vervallen verheft het werk een alledaags element uit het straatbeeld tot een bron van esthetische verbeelding. Door de kijker expliciet te wijzen op verschillende architecturale elementen van een gebouw dat vaak zonder omkijken voorbijgelopen wordt nodigt Hommage #2 uit om buiten vanzelfsprekende esthetische perspectieven te treden en oog te hebben voor banale schoonheid in het straatbeeld.

De 3 Voetballers, Zakcumulus nr. 2, Baluminium
Het werk van De 3 Voetballers stelt speels maatschappelijke problemen uit de Dampoortbuurt aan de kaart door het alomtegenwoordige zwerfvuil naar artistieke ingrepen te vertalen. Zo gaan Zakcumulus nr. 2 en Baluminium voorbij aan intuïtieve afkeurende reacties op de onverzorgde straten rond het Heernisplein door op zoek te gaan naar ludieke mogelijkheden om een prangend probleem daadwerkelijk aan de kaak te stellen. De werken nodigen dan ook uit om niet in negativisme te vervallen en sociale problemen met een open blik te benaderen. 

Maxim T. Delonghi, Ceiling Dwelling 2
Ceiling Dwelling 2 laat aanwezigen toe om, ver verwijderd van haar fysieke locatie, de persoonlijke omgeving van Maxim T. Delonghi te betreden. Door languit op de matras te liggen en naar het witte plafond te staren verplaatst de toeschouwer zich in het creatieve proces achter het eindresultaat, dat vaak minder het resultaat is van permanent artistieke activiteit dan het finale kunstwerk zou doen vermoeden. In wezen onttovert het werk zo het romantische ideaal van de kunstenaar, en creëert het een continuïteit tussen kunstenaarschap en de alledaagse realiteit.

Thomas Willemen, Breathless Structures
De ruimtelijke experimenten van Thomas Willemen vormen tussenstappen in een zoektocht naar alternatieve regels en conventies voor beeldend werk. Zo gooit Breathless Structures de eis naar permanentie door vergankelijke materialen centraal te stellen. Het ruimtelijke, beeldende werk is dan ook geen blijvend object, dat van expositie naar expositie kan reizen, maar een tijdelijke en vluchtige artistieke vertaling van de mogelijkheden die de ruimte biedt. 

Sven Boel, De Wasserij
Met De Wasserij toont Sven Boel een beeldend werk op maat van de expositieruimte dat vasthoudt aan zijn haast Dadaïstische artistieke praktijk. Het transformeert en contrasteert gevonden materialen delicaat met elkaar om tot een levendige dialoog tussen objet trouvé, levendige polychromie en experiment te komen. De speelse sculptuur nodigt dan ook uit om bestaande opvattingen over kunst los te laten en ontdekking centraal te stellen in de artistieke beleving van zowel de maker als het publiek. 

Tekst door Florian Vanlee
Evenement: https://www.facebook.com/events/1590371354408384/